04.09.2015 - 27.09.2015

The Baltic House Lab 2015 - WYSTAWA

The Baltic House Lab 2015 to wystawa prezentująca prace twórców wywodzących się z regionu Morza Bałtyckiego. Czerpiąc z bogatej tradycji i dziedzictwa kulturalnego każdego z krajów nadbałtyckich, zaprezentowane dzieła poruszają rozmaite wątki, które wspólnie tworzą wielopoziomową narrację.

Bezpośrednie sąsiedztwo Bałtyku zdeterminowało kierunek poszukiwań, które ostatecznie skoncentrowały się na bliskości morza i wodnych szlaków komunikacyjnych w centrach miast. Istotnym zagadnieniem – w kontekście badań oscylujących wokół obszarów wodnych – jest zwrócenie się ku ich wrażliwym aspektom.

Wystawa The Baltic House skupia się na zaprezentowaniu rozmaitych zagadnień, które odnoszą się do „wody” i regionu. Te szeroko rozumiane pojęcia zostały zinterpretowane w wieloraki sposób: poczynając od rzeźbiarskiej formy, kinetycznych właściwości, przez aspekty geologiczne, czy te związane z materialnością powietrza, kończąc na wątkach polityczno-ekonomicznych i dokumentacji aktywności sąsiedzkiej.

Gros prac zostało zrealizowanych specjalnie na wystawę: są efektem współpracy pomiędzy artystami i specjalistami poszczególnych dziedzin, wynikiem inspiracji teoriami badawczo-naukowymi, bądź rezultatem działań partycypacyjnych. Wystawa powstała dzięki współpracy zespołu kuratorskiego, reprezentującego wybrane instytucje kulturalne regionu Morza Bałtyckiego.

więcej: facebook

Artyści biorący udział w wystawie:
Danil Akimov (RU), Stine Avlund & Oleg Koefoed (DK), Serina Erfjord & Magnus Oledal (NO), Hanna Husberg (FIN), Linda Konone (LV), Anton Krohn & Daniel Petersson (SE), Jekaterina Lavrinec (LT), Maja Ratyńska (PL), Joanna Rajkowska (PL), Chili Seitz (DE), Anna Shkodenko (EST), Dominika Skutnik (PL), Piotr Wyrzykowski (PL).

Danil Akimov
Łaska oscylacji
Interaktywna instalacja falowa, 2015

Złożona i harmonijna geometria wibracji dźwięku i cudowna manifestacja naturalnego piękna, obserwacja jak człowiek doświadcza oczyszczenia i spokoju.
    Autor stworzył tę instalację, by badać proces kontemplacji: Co obserwujemy? Gdzie? Jako jakie? Po co? Co czujemy i co postrzegamy? Jaka jest różnica między wizytą w muzeum i katedrze ?

Praca została zrealizowana dla The Baltic House Lab 2015

Danil Akimov (ur.1976, Rosja). Artysta dźwięku i kurator. Działa na polu interdyscyplinarnej sztuki współczesnej, w swoich pracach łączy dźwięk i wideo, instalacje i performance. Od 1997 roku współpracuje z grupą „Membrana”. Założeniem grupy jest badanie prymitywnych ekstremów, pseudonaukowych/konceptualnych podejść do produkcji artystycznej. Od 2004 roku pracuje jako researcher w Kaliningradzkiej gałęzi Narodowego Centrum Sztuki Współczesnej, jest kuratorem programów zajmujących się muzyką.

***

Stine Avlund & Oleg Koefoed
Laboratorium Eko Wyspy

    Laboratorium Eko Wyspy to projekt badający życie w mieście. Z pomocą lokalnych sił, zbudowaliśmy małą „wyspę” z myślą o zwodowaniu jej. Głównym założeniem projektu było zbadanie i zrozumienie, jakie są najlepsze warunki dla żywego systemu w mieście.
Platforma powstała ze zrecyklingowanych materiałów, takich jak: drewno, palety oraz – dla dodania wyporności – z pustych butli po gazie i plastikowych butelek. Całą konstrukcję stworzono prototypowo na miejscu, w oparciu o dostępne zasoby.     W trakcie trwania tych laboratoryjnych badań, zadawaliśmy i odkrywaliśmy nowe pytania dotyczące procesu powstawania, uczyliśmy się od „miejsca” próbując zrozumieć jego przeszłość i możliwy scenariusz na przyszłość, jak również marzenia i pragnienia uczestników laboratorium.

Pierwsza część projektu odbyła się w dniach 1–11 lipca 2015 w CSW Łaźnia 2 w Nowym Porcie w Gdańsku w ramach programu rezydencyjnego projektu The Baltic House Lab 2015.
Koordynatorka: Anna Miler

Cultura21 (Dania) – Øko Ø / Eco Island / Eko Wyspa
    Eko wyspa to jedno z wydarzeń z serii lokalnych interwencji badających proces tworzenia i życia pomiędzy różnymi grupami ludzi, materialnymi zasobami i miejscami. Øko Ø / Eko Wyspa odbyła się już wcześniej jako miejskie laboratorium w 2014 roku w Amager, w Kopenhadze. Każde miejsce traktowane jest jako wyjątkowa sytuacja, a celem jest: uczyć się i przekazywać z miejsca na miejsce.             Projekt prowadzony był przez organizację Cultura21, we współpracy z lokalnymi partnerami. Cultura21 składa się z trzech niezależnych organizacji lokalnych i działa jako międzynarodowa sieć zajmująca się „kulturą samowystarczalności”. Projekt Eko Wyspa wywodzi się od kopenhaskiej grupy Cultura21.
    Projekt prowadzony jest przez architektkę Stine Avlund i filozofa Olega Koefoeda zajmującego się projektami zaangażowanymi, konsultacjami, badaniami i edukacją.

***

Serina Erfjord & Magnus Oledal
Ale posłuchaj
Instalacja, 2011

    Praca Ale posłuchaj to beczka wypełniona wodą zabarwioną ciemnym pigmentem. Co pewien czas duża bańka powietrza odrywa się od dna beczki i łamie się na powierzchni. Jak podkreślają autorzy: Zainteresował nas dźwięk pękającej bańki. W miarę posuwania się naszego procesu, skupiliśmy się na bańce jako rzeźbie. Bańka unosząca się ku powierzchni posłużyła jako znana metafora. Coś bulgocze z dna – nieznanego ciemnego miejsca.
    Praca jest wynikiem współpracy Seriny Erfjord i Magnusa Oledala, niezależnych artystów, którzy zajmują się badaniem ruchu i rzeźb kinetycznych w odniesieniu do właściwej praktyki artystycznej.

Serina Erfjord (ur. 1982, Norwegia). Tytuł magistra uzyskała na Państwowej Akademii Sztuki w Oslo (2014). Jej prace wywodzą się z pola rzeźbiarskiego, zazwyczaj odzwierciedlając otoczenie, często będąc interwencjami w przestrzeni galerii lub w sferze publicznej. Erfjord brała udział w międzynarodowych wystawach w kraju i za granicą. Mieszka i pracuje w Oslo.

Magnus Oledal (ur. 1972, Szwecja). Uzyskał tytuł magistra sztuk pięknych Królewskiej Akademii Sztuki w Sztokholmie i Akademii Sztuki w Oslo. Głównie zajmuje się rzeźbą. Interesuje go kreacja spotkania, które rozbudzi świadomość własnego ciała u widza oraz świadomość funkcji poznawczych, które umożliwiają i tworzą to spotkanie. Jest zaangażowany we współpracę w ramach projektu „Tomma Rum” (Empty Rooms) od chwili jego zainicjowania w 2003 roku. Prace prezentował na indywidualnych i zbiorowych pokazach. Mieszka i pracuje w Oslo.

***

Hanna Husberg
Świat we wnętrzach
Instalacja, 2015

    Założeniem instalacji jest, aby uczynić widzialną tę hybrydową materialność powietrza, jako medium przenoszenia światła, wibracji i rozpraszania lotnych i rozpuszczalnych substancji. Instalacja ma charakter przestrzenny, z elementami audiowizualnymi, uwypuklającymi materialne wymiany odbywające się poprzez ruch powietrza.
    Posłużenie się palmą Areką (Dypsis lutescens), Sansewierią gwinejską (Sansevieria trifasciata) i Epipremnum złocistym (Epipremnum aureum) – roślinami, które filtrują szkodliwe substancje i dostarczają świeżego powietrza i wilgotności środowisku (także zamkniętym systemom, takim jak stacje kosmiczne) – sprawia, że instalacja odnosi się do naszego powiązania ze światem składającego się i poruszanego trajektoriami rzeczy, istot i bytów.

Praca została zrealizowana dla The Baltic House Lab 2015

Hanna Husberg (ur.1981, Finlandia). Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Paryżu w 2007 roku, obecnie jest doktorantką Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Poprzez prace wideo i instalacje bada, w jaki sposób postrzegamy i odnosimy się do środowiska w czasach antropogenicznych zmian klimatu. Husberg brała udział w wielu indywidualnych i zbiorowych wystawach, w międzynarodowych warsztatach i programach rezydencyjnych. Obecnie mieszka i pracuje w Sztokholmie.

***

Linda Konone
Morze
Wideo, 2011

Ruch człowieka w tył i w przód jest powtarzany, rozwijany w czasie. Im dłużej jest ponawiany, tym bardziej się deformuje. Ten ruch podobny jest do ruchu fal w morzu – w przód i w tył. Wideo mogłoby trwać bez końca, gdyby utwór muzyczny nie miał końca. Finałem jest ruch ognia.
    Praca Morze postała na zamówienie festiwalu dźwięku i mediów Sound Forrest. Muzykę stworzył Raimonds Tiguls. Jest to efekt eksperymentalnego projektu, w którym artyści zajmujący się sztuką video art tworzyli wideo do współczesnych kompozycji muzycznych. Głównym założeniem tej pracy jest gra z ruchem.

Linda Konone (ur. 1985, Łotwa). Ukończyła łotewską Akademię Sztuk Pięknych na Wydziale Komunikacji Wizualnej oraz L'école supérieure d'arts & médias de Caen w Cherbourgu. Konone w swoich pracach posługuje się głównie obrazem i dźwiękiem w połączeniu z innymi mediami. Bada czas, ruch i przestrzeń. Jej prace były wystawiane na Łotwie, w Niemczech, Francji, Holandii, Egipcie i USA. Mieszka i pracuje w Rydze.

***

Anton Krohn & Daniel Petersson
Tymczasowe wyspy
Instalacja, 2015

    Dorastaliśmy na południowo-wschodnim wybrzeżu Szwecji – zawsze w pobliżu morza, które pod wieloma względami wpłynęło na to, kim jesteśmy. Ta wielorakość w nieustannej zmianie, od wroga do przyjaciela, towarzyszyła nam w pracy nad tym dziełem. Celem naszego projektu jest nawiązanie dialogu z morzem – otwartego, nieprzerwanego dialogu o nieprzewidywalnym wyniku.
    W pracy Tymczasowe wyspy przyglądamy się procesowi twórczemu rozumianemu na wiele sposobów, w którym nie jesteśmy jedynymi twórcami, lecz współtworzymy razem z innymi uczestnikami procesu. Doświadczenia te polegają na różnych ingerencjach w tworzące się światy, w których kształtują się i są wyrażane znaczenia, granice i materialność. Widzowie w podobny sposób stają się uczestnikami bieżącego dialogu z Morzem Bałtyckim.
    Prezentowana praca stanowi zbiór śladów naszych spotkań z Bałtykiem, naszych dialogów w trakcie warsztatów oraz podróży samochodem i pociągiem. Te ślady to wzorzec różnych kontekstów i doświadczeń przepływający przez bariery teorii i Morza. Nasze organizmy zostały ukształtowane w różnych formach poprzez proces przypływów i odpływów, niekiedy przez swobodne płynięcie z prądem, innym razem podobnie jak Tymczasowe wyspy. Tak komentują swoją pracę twórcy, Anton Krohn i Daniel Petersson, którzy inspirację czerpią z tekstów Donny Haraway i Karen Barad.

Anton Krohn (ur.1992 , Szwecja). Absolwent Instytutu Technologicznego w Blekinge (2015). Jego zainteresowania skupiają się na performatywnym zrozumieniu życia i procesu twórczego poprzez praktyki w dziedzinie technologii medialnej, grafiki, fotografii i sztuki współczesnej.

Daniel Petersson (ur. 1982, Szwecja). Absolwent Instytutu Technologicznego (kierunek media wizualne) w Blekinge. Zainspirowany twórczością m.in. Donny Haraway i Karen Barad, dąży do posthumanistycznego performatywnego postrzegania procesu twórczego, w którym znaczenie jest tworzone i współkształtowane w relacji z osobami i innymi uczestnikami jako ciągła, niekończąca się konwersacja. W tym procesie każda ingerencja wiąże się z odpowiedzialnością za stworzony obiekt. Ponadto ilustrator i współautor książek dla dzieci.

***

Jekaterina Lavrinec
Morskie znaleziska / Morskie opowieści / Komoda nr 3
Obiekt, 2015

    W Komodzie jako obiekcie mieszczą się dwie koncepcje. Jedna to forma prywatnych wystaw, aranżowanych w domach, gdzie komody stają się małymi galeriami dla wyjątkowych przedmiotów. Idea czerpie z Gabinetów Osobliwości – renesansowej formy przetrzymywania i pokazywania kolekcji nieskategoryzowanych cudów; te prywatne kolekcje pamiątek i dumne ekspozycje przechodziły modyfikacje równolegle ze zmianami wyglądu mebli. Inaczej niż w muzeach, domowe kolekcje są kruche i ich żywot zwykle ogranicza się do życia przechowującej wspomnienia osoby, tej, która zna historie dziwnych konfiguracji przedmiotów.
    Drugą ideą kryjąca się w Komodzie jest dzielenie się. Spontanicznie powstające w mieście miejsca, gdzie ludzie mogą się dzielić różnymi rzeczami, są osią powstających sieci wzajemnej pomocy. Aranżując Komodę zapraszam do dzielenia się, do zostawiania wiadomości, przynoszenia przedmiotów, które ucieszą innych użytkowników Komody. Spontaniczne kolaże, powstające z przynoszonych i odbieranych z Komody przedmiotów to forma kolektywnego snucia opowieści. Jak fale morza, które przynoszą na brzeg kamienie, muszle, przypadkowe przedmioty i wiadomości w butelce, a potem zabierają je – tak użytkownicy Komody przynoszą i odbierają drobne rzeczy. Razem jesteśmy morzem.
Pracę została zrealizowana dla The Baltic House Lab 2015
dr Jekaterina Lavrinec (ur. 1978, Litwa). Współzałożycielka laboratorium miejskich gier i badań „Laimikis.lt” (2007), organizacji realizującej scenariusze rewitalizacji opuszczonych miejsc publicznych i zaniedbanych okolic. W swojej pracy skupia się na zagadnieniach miejskiej solidarności i współpracy, używalności i regeneracji przestrzeni publicznych. Połączenie planowania przestrzeni w miastach z doświadczeniem użytkowników miejsc publicznych to jeden z głównych wątków, nad którymi pracuje od 2009 roku, jako badaczka, kuratorka i artystka.

Współpraca: Grupa Gdyby

***

Maja Ratyńska, Jan Piszczek
Trzcinowisko
Instalacja, 2015

    Maleńkie syreny rosną ukryte wśród gęstwiny łodyg. Ich delikatne, przejrzyste jaja, tak jak ikra i narybek wielu innych morskich stworzeń, schowane są w gęstym trzcinowisku. To bezpieczne miejsce – osłonięte, bogate w kryjówki, trudno dostępne dla większych drapieżników.
    Koncepcja instalacji Trzcinowisko powstała podczas warsztatów Sztuka (dla) ekologii, organizowanych w 2008 roku przez Nadbałtyckie Centrum Kultury i Stację Morską w Helu. Podczas spotkania artystów i naukowców dyskutowano nad potrzebą przetłumaczenia danych naukowych na język emocji i sztuki, który łatwiej trafia do szerokiego odbiorcy. Jednym z zagadnień ważnych dla unikalnego ekosystemu Zatoki Puckiej jest ochrona trzcinowisk – miejsc lęgowych fauny Zatoki, które masowo i często niezgodnie z prawem wycinane są w celu stworzenia komercyjnych terenów rekreacyjnych. Oniryczna wizja świetlistych syrenich jaj ukrytych wśród trzcin przenosi dyskusję w baśniowy świat cudów i pytań o dobre zakończenie tej opowieści.

Współpraca: Jan Piszczak

Praca została zrealizowana dla The Baltic House Lab 2015

***

Joanna Rajkowska
Słony pokój
Fotografie: Koichiro Kamoji
1994

Czy to, że jesteśmy w pokoju, czy nie, ma jakiekolwiek znaczenie? Oczywiście nie. Parujące słone morze z epoki późnego Permu nie potrzebowało nas, ludzi, żeby powstać. Ani żeby zniknąć.
Ta właśnie nieistotność spowodowała, że w 1994 roku postanowiłam pozostawić archeologiczny ślad mojego potu na ścianach małego mieszkania na Brooklynie w Nowym Jorku. Była gorąca wiosna, pociłam się, Kiedyś polizałam ramię, było słone, tak jak po wyjściu z niedalekiego przecież Atlantyku. Pot był zresztą w nowojorskim powietrzu, w kapitalistycznym etosie wyzysku i eksploatacji.
    Pokryłam rogi niewielkiego pokoju gęstym roztworem soli, który nakładany warstwami przez wiele tygodni zaczął po pewnym czasie żyć własnym życiem. Ściany stały się moją skórą, rogi pachwinami, biała farba naskórkiem. Wkrótce potem dyskretnie wyprowadziłam się z mieszkania.
    Sól stała się wspólnym mianownikiem pomiędzy tak różnymi zjawiskami jak rdzeń solny – pozostałość po Morzu Cechsztyńskim które wyparowało około 200 milionów lat temu, małym pokojem na Brooklynie i moją skórą, która tej wiosny, 21 lat temu uparcie pozostawała słona.

Rdzeń solny – Morze Cechsztyńskie
2015

Prezentowany rdzeń solny pochodzi ze złoża solnego eksploatowanego przez Kopalnię Soli „Kłodawa” S.A. w Kłodawie.

Joanna Rajkowska (ur. 1968, Polska). Pracuje z obiektami, filmem, fotografią, instalacjami, ulotnymi akcjami i szeroko rozumianymi interwencjami w przestrzeń publiczną. Krytycznie angażuje się w prawodawstwo, politykę, i estetykę sztuki w przestrzeni i stosuje strategię niezaznajomienia jako polityczne narzędzie równocześnie skupiając się na ciele i języku jako podstawach społecznych związków. Jej prace często funkcjonują jako społeczne rzeźby, w których zbiorowa pamięć, napięcia i pragnienia manifestują się jako pomniki wplecione w tkankę miasta. Aktywizują warstwy znaczeń (zarówno historycznych, jak i ideologicznych), prowokują i ujawniają linie konfliktów ale także służą jako platforma dialogu.

***

Chili Seitz
Widok
Instalacja, 2015

Widok to praca igrająca z wyobraźnią widza. Nasza percepcja bezpośrednio odnosi się do otoczenia. Zachowujemy poprzez zmysły, w pamięci robimy notatki dotyczące różnych aspektów otoczenia. Świadomie, bądź nieświadomie. Nasza przestrzeń postrzegania jest zawsze indywidualna i zawsze perspektywiczna. W kwestii historycznych malowideł w dwóch muzeach: Muzeum Narodowym i Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku, nasze współczesne spostrzeżenia są kwestionowane w odniesieniu do historycznego przedstawienia. W ten sposób powstaje rodzaj równowagi pomiędzy teraźniejszością, przeszłym życiem i jego obrazem.  
Siedem ławek w przestrzeni publicznej Gdańska oznakowano małym znakiem z kodem QR. Skanując kod, widz może usłyszeć tekst, który odnosi się do jednego z obrazów znajdującego się w Muzeum Narodowym lub Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku. W tym właśnie momencie, widz siedzący na ławce podziwia współczesne widoki miasta. I odwrotnie: zwiedzając muzea, można natknąć się na kody QR, po zeskanowaniu których usłyszymy, jak artystka opisuje współczesność.

Praca została zrealizowana dla The Baltic House Lab 2015

Chili Seitz (ur. 1977, Niemcy). Ukończyła Akademię Sztuk Muthesius Kunsthochschule w Kilonii. Tworzy instalacje, rzeźby, posługuje się dźwiękiem, wykorzystuje koncepcje przestrzenne. Artystka często działa w przestrzeni publicznej, interesują ją konteksty, które pojawiają się w zakresie interwencji artystycznych i ich prezentacji. Seitz prezentowała swoje projekty na pokazach indywidualnych, jak też zbiorowych. Mieszka i pracuje w Kilonii.

***

Anna Shkodenko
Kino więźniów
12 obrazów olejnych na aluminium, 2014

    Kino więźniów to fenomen, którego doświadczają ci, którzy spędzają długie godziny w ciemności, pozbawieni bodźców wzrokowych (więźniowie, górnicy, badacze Antarktydy etc.). Słowo „kino” odnosi się do serii obrazów kreowanych przez umysł, często intensywnych emocjonalnie i przerażających. Ludzie doświadczający tych obrazów doświadczają przebłysków wizji bliskiej rzeczywistym obrazom, ale w pewien sposób wypaczonej. Kino więźniów to efekt psychologiczny wynikający z wystawienia na ciemność w połączeniu ze zjawiskiem fotopsji – widzenia światła przy pobudzeniu bodźcem innym niż światło.
    Odległość 45–75 cm to tak zwana „przestrzeń osobista” według klasyfikacji E.T. Halla, dystans pozwalający dotknąć partnera, przy minimalnej deformacji wizji. Ostrość widzenia jest optymalna i można spostrzec zarówno całą trójwymiarową formę, jak i jej detale – z takiej odległości Shkodenko zdecydowała się oglądać obrazy. Wielkość obrazów łączy się także z rozmiarem górnej bądź dolnej części ludzkiej twarzy (10 x 16 cm), co idealnie wpisuje się w 15-stopniowy kąt patrzenia w „przestrzeń osobistą”.
    12 obrazów, 12 powierzchni deformacji zmierzwionych szarością, delikatne tekstury jakby zostawione przez kciuk kogoś, kto próbował rozpuścić szarość, przedrzeć się przez powierzchnię niedowierzających oczu. Te miniaturowe obrazy olejne na aluminiowych płytkach przedstawiają pokryte śniegiem krajobrazy i różne typy ośnieżonych powierzchni zamienionych w negatyw – gdzie padanie i rozproszenie światła i cienia można obserwować w najwyraźniejszy i bezpośredni sposób. Co więcej, oglądane pod pewnym kątem, światło i cień w tych obrazach zmienia się w coś nieomal namacalnego.

Anna Shkodenko (ur. 1986, Estonia). Ukończyła estońską Akademię Sztuk Pięknych w 2009 roku. W trakcie studiów w Estonii, studiowała teżw Chelsea Collage of Arts w Londynie (2007–2010). Odbyła kurs „Nowe strategie artystyczne” w moskiewskim Instytucie Sztuki współczesnej (2009–2010). W 2013 roku została rezydentką programu „Broadcasting offline” w Berlinie. Z wykształcenia malarka, Shkodenko podchodzi do swoich prac jak do obrazów: czy jest to wideo, instalacja, wydarzenie czy inna forma sztuki. Tematyka jej prac jest różnorodna, od problemów społecznych po czysto artystyczne kwestie dotyczące zjawisk granicznych percepcji człowieka. Shkodenko prezentowała swoje prace na wystawach indywidualnych m.in. w Tallinie i Berlinie, oraz uczestniczyła w wielu międzynarodowych wystawach zbiorowych.

***

Dominika Skutnik
Wypełnienie / Dopełnienie
Rzeźba site-specific, 2015

    Wypełnienie / Dopełnienie to projekt łączący dwa żywioły. Jest nieokreślony, zmienny, bezforemny. To ruchliwy element wodny, który artystka wprowadza w ceglaną, stałą, historyczną strukturę architektury gotyckiej. Symulacja wody wniknie w niszę, wypełni ją. W pewnym sensie – zaleczy brak, wyrwę.
    Rzeźba Dominiki Skutnik wypełni niszę w gotyckiej kolumnie przejrzystą formą – cegiełką, która została wykonana nie z gliny, lecz z „wody”.     W pracy Wypełnienie / Dopełnienie woda zostaje wprowadzona nie tyle z morza, co z pojęcia „morskości”, poczucia, że jesteśmy Pomorzem, regionem morskim, często w sensie gospodarczym, historycznym, praktycznym. Autorka stara się wpuścić inne morze, pierwotne i tajemnicze – jego płynność, magię bezforemności, ducha o trzech stanach skupienia.

Praca została zrealizowana dla The Baltic House Lab 2015

Dominika Skutnik (ur. 1971, Polska). Absolwentka Wydziału Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Zajmuje się głównie instalacją przestrzenną i fotografią. Prace Skutnik bardzo często zwracają się ku architekturze – gotyckiej bądź postindustrialnej – formalnie „uzupełniając” ją. Artystka stara się wykorzystać specyficzną przestrzeń architektoniczną do zbudowania innej, często osobistej narracji. Jest laureatką międzynarodowych nagród i stypendiów. Swoje prace prezentuje w Polsce i zagranicą. Mieszka i pracuje w Gdańsku.

***

Piotr Wyrzykowski
Regionalny System Obrony
Aplikacja mobilna, 2015

    W obliczu ostatnich wydarzeń na Ukrainie, warto zastanowić się nad przygotowaniem Polski na wypadek zagrożenia inwazją militarną ze strony Federacji Rosyjskiej. Wojna toczy się 2000 km od Gdańska, dlatego wydarzenia te, jak i charakter konfliktu uświadamiają potrzebę bycia przygotowanym w przypadku nagłego zagrożenia w rejonie Morza Bałtyckiego. Z analizy dostępnych w Internecie materiałów wynika, że: „Istniejące schrony zapewniają ogółem zaledwie 2,86% potrzeb w zakresie miejsc ochronnych w skali kraju, z czego wynika, że w przypadku konfliktu zbrojnego istnieje 28 687 budowli, których całkowity pojemność to 1 135 239 miejsc ochronnych, więc nie każdy Polak będzie mógł liczyć na miejsce w budowli ochronnej”. (1) A co z resztą ludności?
    Specjalnie opracowana aplikacja mobilna ma na celu umożliwienie przetestowania sposobów reagowania w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia, wynikającego z działań wojennych lub ataku terrorystycznego. Aplikacja w oparciu o możliwość śledzenia położenia użytkownika w mieście udziela kolejnych komend i zadań przewidzianych przez oficjalne procedury, wskazuje kierunek, gdzie należy udać się. Podstawowym celem jest odnalezienie i dotarcie do schronu w wyznaczonym czasie ostrzegawczym. Jest to czas, jaki posiada użytkownik na dotarcie do bezpiecznego miejsca, od momentu odpalenia przez wroga broni do momentu jej eksplozji w danym rejonie.
    Obecnie nie ma bezpośredniego zagrożenia dla Polski, dlatego instrukcja ma charakter wyłącznie zapobiegawczy i edukacyjny. Biorąc przykład z bliskiego sąsiada - Litwy, którego Ministerstwo Obrony wydało w tym roku oficjalny poradnik pt. „Co robić w wypadku wojny – poradnik dla mieszkańców Litwy”, Wyrzykowski pragnie podnieść świadomość społeczeństwa o możliwych formach zagrożenia i zadać pytanie: czy państwo myśli o bezpieczeństwie obywateli? Terroryści, prowokacje i wojna nie mogą nas zaskoczyć!

(1) Zbiorowe środki ochrony ludności – budowle ochronne, płk (r) dr inż. Bogdan Michailiuk, 2015.

Praca została zrealizowana dla The Baltic House Lab 2015

Piotr Wyrzykowski (ur. 1968, Gdańsk). Studiował architekturę wnętrz (1989–1991), oraz malarstwo (1991–1995) w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Dyplom obronił w Pracowni Intermedialnej prof. Witosława Czerwonki. Twórca eksperymentalnych aplikacji mobilnych, performansów multimedialnych, fotografii, projektów internetowych, instalacji interaktywnych, projekcji w przestrzeni publicznej. Wideo Beta Nassau (1993) — znajduje się w kolekcji nowojorskiego Museum of Modern Art. Współtwórca „Kampanii Prezydenckiej Wiktorii Cukt”. Brał udział w wielu pokazach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Mieszka i pracuje w Gdańsku i Kijowie.