Ratusz Staromiejski w Gdańsku, siedziba nadbałtyckiego centrum Kultury

Tłumaczenie PJM ⬇️

Siedzibą NCK jest 400-letni Ratusz Staromiejski, jeden z niewielu gdańskich zabytków, które ocalały z wojennych zniszczeń. Projekt ratusza przypisuje się Antoniemu Van Obberghenowi. Ratusz wybudowany został w latach 1587-1589 na potrzeby ówczesnej Rady Starego Miasta.

Budynek Ratusza Staromiejskiego nie jest symbolem Gdańska jak Żuraw czy Fontanna Neptuna, nie dominuje także w jego panoramie jak Bazylika Mariacka czy Ratusz Głównego Miasta. Splot wypadków dziejowych sprawił jednak, że skromnych rozmiarów obiekt przy ulicy Korzennej jest jednym z najcenniejszych gdańskich zabytków.

Szczęśliwie nie został zniszczony – tak jak większa część zabytkowego centrum – w 1945 roku, dzięki czemu wyróżnia się oryginalnymi wnętrzami i konstrukcją. Jednak budynek powstały pod koniec XVI wieku w ciągu ponad swojej 400-letniej historii przeszedł wiele zmian.

Do 1910 r. w budynku mieścił się sąd, następnie ulokowano tu kilka urzędów. Adaptacja na potrzeby biur wiązała się z kolejną poważną przebudową. W tym czasie do wnętrz ratusza trafiły cenne obiekty uratowane z mieszczańskich kamienic: plafony, obrazy, kominek, fragmenty portali. Konserwatorzy traktowali ratusz jak swoistą szkatułkę, służącą do przechowania klejnotów gdańskiej sztuki. Dzięki temu powstał unikatowy zespół: obiekty pochodzące z XVI–XVIII wieku wkomponowano w historyczną strukturę. Uroda wnętrz doceniana jest obecnie przez artystów, muzyków, naukowców i słuchaczy biorących w licznych projektach lokalnych i międzynarodowych, odbywających się w Ratuszu Starego Miasta.

Zachęcamy do zwiedzania naszej siedziby. Odwiedzający mogą odnaleźć tu wizerunki antycznych bóstw, darzonych szczególną sympatią przez gdańskich patrycjuszy: bogini płodności Junony, boga mórz Neptuna, opiekuna handlu Merkurego, obejrzeć inspirowaną dziełami Rubensa i Rembrandta pasję Chrystusa, rozpoznać dzięki atrybutom alegorię takich cnót jak Umiarkowanie czy Sprawiedliwość, cenionych przez luterańskich mieszczan, przyjrzeć się unikatowemu cyklowi składającemu się z wizerunków dwunastu Sybill, starożytnych wieszczek, przepowiadających koniec świata, który, jak wierzono miał nastąpić w XVII wieku.