Polski Chór Kameralny zaprasza na koncert na powitanie wiosny pt.: Wiosenny Walc

 

Wystąpią:

POLSKI CHÓR KAMERALNY Schola Cantorum Gedanensis

Ravel Piano Duo, Agnieszka Kozło, Katarzyna Ewa Sokołowska - fortepian

Jan Łukaszewski – dyrygent

 

Bilety w cenie 20 zł (10 zł ulgowe) do nabycia :

w siedzibie Polskiego Chóru Kameralnego (od pon. do pt. w godz. 9-17),

rezerwacja tel.: 552-41-73, e-mail: info@polskichorkameralny.pl lub w Ratuszu Staromiejskim na godzinę przed rozpoczęciem.

 

Podczas koncertu zabrzmią utwory wokalne z towarzyszeniem fortepianu, powstałe na przestrzeni pięćdziesięciu lat (1840-1891). Świat dźwiękowy każdego z nich  nasycony jest różnymi, bardzo subiektywnymi emocjami. Elgar łączy taneczne hiszpańskie rytmy z łagodną liryką. Fauré tworzy osobliwy klimat lekkości i zwiewności, nakłaniający do zadumy. Schumann w mistrzowski sposób, posługując się bardzo prostymi środkami, ukazuje iskrzące, wielobarwne cygańskie życie. Rossini udowadnia, że intymność można doskonale pogodzić z wystawnością, blaskiem i wirtuozowskim popisem. Brahms w swoich walcach - lirycznych miniaturach - przedstawia całą gamę różnorodnych nastrojów.

 

 

W PROGRAMIE:

 

Edward William Elgar (1857-1934) - Spanish Serenade op. 23 (Stars of the Summer Night!, Gwiazdy letniej nocy!) sł. H. W. Longfellow          

Gabriel Urbain Fauré (1845 - 1924) - Madrigal op. 35 sł. A. Silvester

Robert Schumann (1810 - 1856) - Zigeunerleben op. 29 nr 3 (Życie cygańskie) sł. E. Geibel

Gioacchino Rossini (1792 - 1868) - Album Italiano nr 12: La passeggiata (Przechadzka)

Johannes Brahms (1833 - 1897) - Liebeslieder  - Walzer op. 52  (Pieśni miłosne – Walce)

Nr 1   Rede, Mädchen, allzu liebes (Mów, dziewczę, nazbyt mile)

Nr 2   Am Gesteine rauscht die Flut (W skałach szumi potok)

Nr 3   O die Frauen (O te kobiety)

Nr 4   Wie des Abends schöne Röte (Jak piękna zorza wieczorna)

Nr 5   Die grüne Hopfenranke (Zielona latorośl chmielu)

Nr 6   Ein kleiner, hübscher Vogel (Mały, ładny ptaszek)

Nr 7   Wohl schon bewandt war es (Pięknie było)

Nr 8   Wenn so lind dein Auge mir (Gdy twe oko tak łagodnie spogląda na mnie)

Nr 9   Am Donaustrande (Nad brzegiem Dunaju)

Nr 10 O wie sanft die Quelle (O jak łagodnie wije się strumyk)

Nr 11 Nein, es ist nicht auszukommen (Nie, nie można wytrzymać)

Nr 12 Schlösser auf, und mache Schlosser (Ślusarzu, zrób zamki bez liku)

Nr 13 Vögelein durchrauscht die Luft (Ptaszek szybuje w powietrzu)

Nr 14 Sieh, wie ist die Welle klar (Spójrz na jasność fali)

Nr 15 Nachtigall, sie singt so schön (Tak pięknie śpiewa słowik)

Nr 16 Ein dunkeler Schacht ist Liege (Miłość to ciemna otchłań)

Nr 17 Nicht wandle, mein Licht (Nie chadzaj, światło me [po mokrej łączce])

Nr 18 Es bebet das Gesträuche (Zadrżał krzew)

 

Muzyka romantyczna to świat niezbyt jeszcze odległy i wciąż obecny w naszej świadomości muzycznej. Utwory tego okresu dominują na scenach muzycznych, operowych i w katalogach płyt. Istotą muzyki romantycznej jest mowa uczuć. Muzyka ta porusza nas w szczególny sposób, dotyka najwrażliwszej i najgłębszej sfery naszych przeżyć.

 

Jaki jest obraz świata w romantyzmie? Z jakiego światoodczucia wynika? W Historii filozofii F. Coplestona (tłum. J. Łoziński, PAX 1995) czytamy: … ale chyba nade wszystko charakterystyczne dla romantyzmu było poczucie nieskończoności i tęsknota za nią. Idee przyrody i ludzkiej historii łączyły się w koncepcji, która ujmowała je jako przejawy jednego nieskończonego życia, jako aspekty swego rodzaju boskiego poematu. (…) romantyczne poczucie tego, co nieskończone, był nierzadkim poczuciem tego, co nieokreślone. Często tęsknimy do światoobrazu romantycznego, pociąga nas jego uduchowione piękno. Jest ono nam potrzebne jak nigdy dotąd. Tęsknimy też do mowy muzycznej XIX wieku, najbogatszej, najbardziej zróżnicowanej, najwspanialszej, jaka się pojawiła i rozkwitła od czasów dźwięków Bacha…

Sir Edward William Elgar urodził się w Anglii w 1857 roku w Broadheath, zmarł w 1934 roku w Worcester. Już jako kilkunastoletni chłopak grał na organach. Był również skrzypkiem, fagocistą i dyrygentem. Nauczał muzyki, prowadził zespół muzyczny przy szpitalu dla psychicznie chorych. W zakresie teorii i kompozycji był samoukiem.

 

Był kompozytorem uznanym i cenionym przez establishment epoki edwardiańskiej. Mimo, że pozostawał w zasięgu wpływów muzyki niemieckiej (Schumann, Brahms), eksponował jednocześnie cechy typowo angielskie. Formułując ogólne cechy muzyki angielskiej Elgar stwierdził, że powinna być ona wielka, rycerska, zdrowa, mieć szeroki oddech. Wystrzegał się zbytniej wylewności lub formuł, które mogłyby kojarzyć się z sentymentem. Kiedy w 1889 roku poślubił Caroline Alice Roberts, porzucił rozpraszającą go działalność i poświęcił się wyłącznie kompozycji. Ukochana żona była pierwszym krytykiem jego utworów, a także autorką poezji do niektórych dzieł wokalnych.

 

Spanish Serenade (Hiszpańska serenada Gwiazdy letniej nocy) op. 23 powstała w 1891 r. i pochodzi ze sztuki H. W. Longfellowa  Spanish Student. Jest pełną uroku pieśnią wykorzystującą ogniste rytmy hiszpańskiego fandango, w której kochanek podczas letniej, gwiezdnej nocy kieruje pełne czułości słowa do pogrążonej we śnie damy swojego serca.

Gabriel Urbain Fauré urodził się w 1845 roku w małym miasteczku Pamiers u stóp Pirenejów, zmarł w 1924 r. w Paryżu. Był francuskim kompozytorem, pianistą i pedagogiem. Twórczość muzyczna nie przyniosła mu sławy wykraczającej daleko poza granice ojczystego kraju. Był on z gruntu lirykiem wyrażającym się najpełniej w małych formach (pieśniach, utworach fortepianowych, miniaturach instrumentalnych i muzyce kameralnej). Obce mu były tak modne wówczas monumentalne dzieła muzyczne jak opery czy symfonie. Nazywano go poetą dźwięku. Jak pisał P. Landormy - mówić o Gabrielu Fauré, to mówić o najintymniejszych i najskrytszych zakamarkach francuskiej psychiki. Wyraźnie upodobał sobie muzykę wokalną, gdzie słowo było zawsze wyszukane, nieprzypadkowe. Napisał ponad sto pieśni, które są najsubtelniejszymi, najdelikatniejszymi, jakie Francja mogła mieć.

 

Madrigal  powstał  w 1883 r., w roku poślubienia Marie Fremiet, i jest dedykowany przyjacielowi kompozytora - Andre Messagerowi. Skomponowany został do słów poety Armanda Silvestra, w których przedstawiony jest dialog kobiety i mężczyzny na temat sprzeczności i nietrwałości uczuć.

 

Robert Schumann urodził się w Zwickau (Saksonia) w 1810 roku, zmarł w 1856 roku w Endenich. Jako muzyk właściwie był samoukiem, pragnął zostać pianistą wirtuozem, lecz forsowne ćwiczenia spowodowały chorobę i niedowład palca prawej ręki, i to skłoniło Schumanna do zainteresowania się kompozycją. Obok talentu muzycznego wykazywał również wybitne zdolności literackie. Już we wczesnej młodości pod wpływem romantycznych poetów - Richtera i Hoffmana - tworzył nowele i poezje. Pisał także artykuły i recenzje muzyczne, prowadził klasę fortepianu i kompozycji, zajmował się dyrygowaniem. Wraz ze swoja żoną Klarą Wieck, pianistką, którą poślubił w 1840 roku, odbywał liczne tournée koncertowe. W swojej twórczości skupił się przede wszystkim na muzyce fortepianowej i liryce wokalnej.

 
Pieśń Zigeunerleben (Życie cygańskie) op. 29 nr 3 napisana została w roku 1840 (niezwykle płodnym dla kompozytora, gdyż właśnie w 1940 r. powstała przeszło połowa wszystkich skomponowanych przez niego pieśni - łącznie z duetami i kwartetami  wokalnymi – w sumie ponad sto czterdzieści utworów). Była w tym niezwyczajna spontaniczność, nie zostawiająca miejsca ani czasu na refleksję. Niewątpliwie duże znaczenie dla ilości tych kompozycji miała literacka kultura kompozytora, jego znajomość poezji współczesnej. Autorem tekstu do Zigeunerleben jest Emanuel Geibel. Przedstawiono tutaj w niezwykle malarski sposób obraz z życia Cyganów: szaleńczą zabawę w lesie przy iskrzącym ognisku, wśród dźwięków cymbałów i gitary.

Gioacchino Antonio Rossini przyszedł na  świat w 1792 roku w Pésaro, zmarł w 1868 r. w Pessy pod Paryżem. Zasłynął przede wszystkim jako jeden z najwybitniejszych przedstawicieli opery buffa - jest autorem około czterdziestu oper. Jako dziecko dysponował pięknym, sopranowym głosem i wszystko wskazywało na to, że zostanie śpiewakiem. Równolegle ze śpiewem uczył się gry na fortepianie i wiolonczeli.  Ostatecznie wybrał jednak karierę kompozytorską. Jego ideałem byli klasycy wiedeńscy. W partyturach Mozarta i Haydna szukał wzorów, jak włoskiej muzyce przywrócić utraconą jedność i spoistość; jak spójnie połączyć włoską melodykę bel canto z niemiecką precyzją i kunsztem techniki kompozytorskiej. 
 

 La passeggiata (Przechadzka) powstała po trwającym w latach 1836 - 1855 okresie wielkiego milczenia (jak nazwali przez historycy). Przez te dziewiętnaście lat niemal całkowitej przerwy w twórczości, walczący z głębokimi depresjami i coraz częściej nękającymi go chorobami, Rossini napisał tylko nieliczne utwory. W 1855 roku za namową żony Olimpii, kompozytor przeniósł się na stałe do Paryża. Zmiana otoczenia i klimatu okazała się dla niego zbawienna i przywróciła chęć tworzenia. Powiedział wtedy: Piszę, bo nie mogę się bez tego obejść. Od roku 1857 przez jedenaście lat Rossini skomponował przeszło dwieście utworów kameralnych. Są to mistrzowskie miniatury dopracowane z niebywałym kunsztem i ekspresją w najmniejszych szczegółach. Większość z nich kompozytor sam uporządkował w 13 zeszytów, nadając im wspólny tytuł Grzechy starości. La passeggiata pochodzi z pierwszego - Album Italiano. Jest wdzięcznym, zabawnym, utrzymanym w żartobliwym nastroju utworem, w którym mowa o radosnej nadmorskiej przechadzce, pełnej śmiechu, beztroski oraz rozmów o miłości przy akompaniamencie świszczącego wiatru.

 

Johannes Brahms urodził się w 1833 roku w Hamburgu, zmarł w 1897 roku w Wiedniu. Dziś należy do najbardziej cenionych kompozytorów XIX wieku. Sam Brahms twierdził, że jako kompozytor urodził się za późno. Tym sformułowaniem dawał wyraz przywiązaniu do tradycji, które wyrażało się w kontynuowaniu  barokowych i klasycznych form i wzorów.

 

Pieśni były dla niego przez całe życie najbardziej osobistą formą wypowiedzi. Piękne Liebeslieder Walzer są wyrazem uczucia kompozytora do Julii, córki Klary Schumann. Brahms znał ją od dziecka i nawet nie spostrzegł, jak jego przywiązanie do tej pięknej dwudziestotrzyletniej dziewczyny przekształciło się w gorącą miłość. Pieśni miłosne powstały na początku lata 1869 roku w Lichtenthal do tekstów Georgea Friedricha Daumera. Brahms pisał: Muszę wyznać, że po raz pierwszy uśmiechnąłem się na widok mojego utworu - wydrukowanego! Mogę zostać nazwany osłem, jeśli te nasze Liebeslieder nie sprawią paru ludziom przyjemności. Kilka z walców zostało przez Brahmsa zinstrumentowanych; powstała w ten sposób suita walców wiedeńskich na małą orkiestrę i kwartet wokalny. Hanslick, pisząc swoją recenzję, wybuchnął entuzjazmem: Brahms i walce! Oto dwa słowa, które ze zdziwieniem spotykają się na okładce. Brahms, poważny, milczący Niemiec z Północy, protestant, człowiek unikający życia światowego - pisze walce! Jedno słowo rozwiązuje tę zagadkę: Wiedeń!. Zarówno walc jak i inne tańce w pełni rozkwitły w kulturze XIX wieku. Idea, symbolizm i ekspresja tańca pobudzały bardzo wyobraźnię kompozytorów romantycznych. Pełne różnorodnych nastrojów walce Brahmsa zakreślają zaklęty krąg, przenoszą słuchaczy w inną rzeczywistość i ukazują sugestywne, wyraziste obrazy romantyczne.

 

Ravel Piano Duo (Agnieszka Kozło - Katarzyna Ewa Sokołowska)

Duet powstał w 1996 roku i pracował pod kierunkiem prof. Maji Nosowskiej w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Następnie studiował w klasie uznanego duetu Hansa-Petera Stenzl i Volkera Stenzl w Hochschule für Musik und Theater Rostock (Niemcy), gdzie w 2005 roku ukończył studia koncertowe (Konzertexam) z najwyższym odznaczeniem.
Szczególne zainteresowanie muzyką francuską zaowocowało nagraniem płyty z utworami Ravela, Debussyego, Fauré i Poulenca. W 2006 roku płyta Brahms. Mendelssohn z udziałem duetu została uhonorowana nagrodą Polskiej Akademii Fonograficznej Fryderyk.

 

W repertuarze duetu znajdują się utwory zarówno na 4 ręce jak i na 2 fortepiany.

Artystki zajmują się także pracą pedagogiczną wykładając w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, a także w średnich szkołach muzycznych. Od kilku lat prowadzą także zajęcia z zakresu kameralistyki fortepianowej na Międzynarodowych Kursach Muzycznych w Głuchołazach. Ravel Piano Duo koncertował w Polsce, Czechach, Grecji, Niemczech, Szwecji, Włoszech, Izraelu, San Marino, a także na Ukrainie, dając recitale i występując z orkiestrami.

Duet brał udział w wielu prestiżowych festiwalach: Braunschweiger-Kammermusik-Podium (Niemcy), Janačkov Maj (Czechy), Chopin w barwach jesieni (Antonin), Letnie koncerty w Dziekance (Warszawa), Festiwal Muzyki Pawła Szymańskiego (Warszawa).

Jest także laureatem wielu konkursów: Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Marcopoulo w Grecji (1996 - III nagroda), Międzynarodowego Konkursu Duetów Fortepianowych im. F. Schuberta w Jeseniku (Czechy, 1999 - I nagroda oraz nagroda specjalna za wykonanie utworu F. Schuberta), XVI Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej w Caltanissetcie (Włochy, 2000 - finał), Międzynarodowego Konkursu Muzyki XX i XXI wieku im. Valentino Bucchi w Rzymie (2003 - II nagroda), Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Republice San Marino (2004 - finał), Międzynarodowego Konkursu ARD Monachium (2005 - udział).

Pianistki wielokrotnie były stypendystkami Ministra Kultury oraz fundacji Zonta International.