Listopadowe projekcje filmowe w ramach II Festiwalu Kultur ?wiata „Okno na ?wiat”.
Miejsce prezentacji - kino Polonia w Sopocie

8 listopada, g. 20.00 - Czas pijanych koni, reż. Barman Gobadi, prod. Iran, rok prod. 2000

9 listopada, g. 20.00 - życie jest muzyką, reż. Faith Akin, prod. Niemcy, Turcja, rok prod. 2005

10 listopada, g. 20.00 - Smak życia, reż. CÓdric Klapisch, prod. Francja, rok prod. 2002.

Bilety w cenie: 10 zł, karnte - 20 zł. Do nabycia w kasach kina.

Pragniemy, aby formuła pokazów filmowych była zgodna z założeniami Festiwalu Kultur ?wiata, a więc prezentowała dorobek kina z różnych stron świata. Zależy nam, żeby filmy prezentowały reżyserów raczej niszowych, nie komercyjnych, których filmy wzbudziły zainteresowanie krytyki podczas różnorodnych festiwali. Chcielibyśmy także, aby część filmowa Festiwalu zaistniała jako stały punkt programu i poszerzała się z roku na rok.

Współorganizatorzy: Neptun Film Urząd Marszałkowski Województwa Pomorskiego

"Czas pijanych koni", reż. Bahman Gobadi, opowiada o poświęceniu i miłości, które okazują sobie dzieci z kurdyjskiej wioski. Surowa rzeczywistość pokazanego świata - ostra zima, szczyty gór, ascetyczne, graniczące z nędzą życie - podkreślona oszczędnością filmowych środków (dokumentalny styl) wydobywa moralną wielkość decyzji małych bohaterów filmu. Ich miłość i poświęcenie, okazywane naturalnie, z pokorą, wiele mówią o wielkości człowieka.
Jego małość i kruchość natomiast sugeruje świat dorosłych, którzy zmuszeni są do dokonywania wyborów budzących niezgodę. Jak na przykład to, że przemycając towary przez górską granicę, poją swoje muły i konie alkoholem, żeby mogły one znieść trudną przeprawę. Stąd tytuł - "Czas pijanych koni".
"Czas pijanych koni" to pierwszy kurdyjski film w kinematografii irańskiej, zrealizowany przez kurdyjskiego reżysera. Bahman Ghobadi powiedział o swoim filmie: Jest to pełen pokory hołd złożony mojemu kulturowemu dziedzictwu. Tak jak wielu innych współczesnych filmowców irańskich, Bahman Ghobadi nie zatrudnił do swojego filmu profesjonalnych aktorów. Debiutują w nim dzieci i filmowy efekt tego trudno zapomnieć. Scenariusz filmu został oparty na prawdziwej historii. Irański Kurdystan, blisko granicy z Irakiem. Wioska Baneh. Pięcioro rodzeństwa, 2 bracia i 3 siostry, żyje na granicy egzystencji. Najstarszy 15-letni chłopiec, Madi, poważnie choruje, jest kaleką. Lekarstwo, które przyjmuje, jest drogie, a lekarz twierdzi, że chłopiec powinien jak najszybciej poddać się operacji, inaczej wkrótce umrze. Operacja jednak wcale nie daje gwarancji, że chłopiec przeżyje po niej nawet rok. Ayoub, 12-latek, który przejął na siebie obowiązki żywiciela rodziny po śmierci ojca, przemytnika, którego zabiła mina, robi wszystko, żeby mu pomóc i utrzymać rodzinę. Rezygnuje ze szkoły i również podejmuje się pracy przemytnika, która jest bardzo ciężka i niebezpieczna. Chłopiec nie ma swojego muła, musi więc towary nieść na plecach. Nie zawsze dostaje za to zapłatę od dorosłych. Góry są zaminowane, żołnierze irańscy urządzają na Kurdów zasadzki. Konie, pojone przez przemytników alkoholem, żeby mogły znieść trudne warunki przeprawy, nie zawsze są w stanie podnieść się po upadku. Cierpią podobnie jak ludzie, a ludzie reagują podobnie jak zwierzęta. Pomimo wysiłków najstarszego brata, rodzina nie jest jednak w stanie zapłacić za operację. Najstarsza siostra decyduje się więc przyjąć oświadczyny ze strony Irakijczyka, który obiecuje finansową pomoc i operację dla chłopca w Iraku. Zabiera kalekiego brata w drogę do Iraku. Rodzina pana młodego nie pozwala mu jednak przekroczyć granicy i nie zgadza się na rozwód dziewczyny. Daje tylko najstarszemu bratu konia. Ayoub wraca z Madim do Iraku. Czasu na operację jest coraz mniej. Decyduje się jeszcze raz przekroczyć granicę, aby w Iraku sprzedać konia, bo tam dostanie za niego więcej pieniędzy. Przemytnicy pozwalają mu iść ze sobą i zabrać chorego pod warunkiem, że obciąży swojego konia przemycanymi towarami i zrobi to za darmo. Jest bardzo zimny dzień, przemytnicy dolewają więc do wody dla koni podwójną dawkę alkoholu. W górach żołnierze urządzają na nich zasadzkę. Wszyscy uciekają, ale koń chłopca nie może się podnieść....

"życie jest muzyką" - Film Fatiha Akina, reżysera filmu Głową w mur życie jest muzyką to wciągający portret współczesnego Stambułu - miasta tętniącego życiem i muzyką. To efekt niezwykłej wyprawy Europejczyka, który przemierzył ulice miasta w rytm wszechobecnej i porywającej muzyki. W Stambule muzyki nie trzeba szukać. Jest wszędzie - w barach, na podwórkach, ulicach. Punkrock, pop, jazz, rap i folklor - dźwięki obce i znane. Nieznany koloryt, odurzająca egzotyka wibrują na każdym kroku i przyprawiają o zawrót głowy. Rozkoszna mieszanka kultury Azji, Europy, Wschodu i Zachodu.

"Smak życia" - Roczne stypendium w Barcelonie. Siedem osób i jeden wspólny apartament. Nowe doświadczenia. Wspólne radości i kłopoty. A wszystko świeże i kipiące energią - jak francuski szampan bąbelkami!
Xavier (27 lat) jest Paryżaninem. Otwiera się przed nim perspektywa pracy w strukturach Unii Europejskiej. Warunkiem jej podjęcia jest jednak odbycie rocznego stażu w Hiszpanii. Xavier przyjeżdża do Barcelony i wynajmuje pokój w centrum miasta. Jego współlokatorzy to prawdziwa mieszanka kulturowa: Włoch, Angielka, Duńczyk, Belgijka, Niemiec, Hiszpanka. Wszyscy studiują w Barcelonie dzięki europejskiemu programowi wymiany ERASMUS.
Widzowie śledzą rok z życia tej małej społeczności. Dla Xaviera to rok pełen przygód, początek nowej drogi. Pod znakiem zapytania staje jego miłość do Martine, dziewczyny, którą zostawił w Paryżu.
Anglik stara się przekonać Xaviera, że byłby z niego świetny pisarz. Xavier nie jest zachwycony tym pomysłem – jego zdaniem na świecie jest już zbyt wiele nudnych książek. Xavier nie wierzy w swój talent. Ma na przyszłość zupełnie inne plany...
Stopniowo, mimo dzielących ich różnic współlokatorzy zaczynają się lepiej poznawać. Razem pracują, jedzą, chodzą na imprezy. Wspólnie starają się pokonać przeciwności związane z otoczeniem i barierą językową...
Nadchodzi czas powrotu do domu. Xavier wraca do Paryża. Okazuje się, że jego dziewczyna, Martine, poznała innego mężczyznę. Chłopak musi zatem wprowadzić się z powrotem do swojej matki. Przyjaciel rodziny oferuje mu pracę w Ministerstwie Finansów. Xavier wie już, że zabawa się skończyła, intensywne, szaleńcze życie w komunie w Hiszpanii to już przeszłość...
Rankiem pierwszego dnia pracy, Xavier po przebudzeniu czuje się jak dzieciak, który nie chce iść do szkoły. Zbliżając się do biura przypatruje się tysiącu małych okien ministerialnej fortecy. Wchodzi, ktoś odprowadza go do jego biurka. To jest nie do zniesienia! Xavier odwraca się i ...ucieka.
Po powrocie do domu zaczyna pisać, wracając pamięcią do roku spędzonego w Hiszpanii. Dopiero teraz czuje, że odnalazł siebie. Wie już, że stać go na to, by samemu zadecydować o swojej przyszłości.