Prezydent Miasta Gdańska Paweł Adamowicz
Dyrektor Nadbałtyckiego Centrum Kultury Lawrence Okey Ugwu
zapraszają na spotkanie z Tomasem Venclovą - wybitnym litewskim poetą, prozaikiem i tłumaczem;
Autor wygłosi wykład „Opisać Wilno - literatura Europy środka"
oraz zaprezentuje najnowszą książkę „Opisać Wilno”;
Spotkanie poprowadzi: Krystyna Chwin;
Tomas Venclova urodzony w Kłajpedzie, 1937; ukończył uniwersytet Wileński; debiutował jako poeta w 1957; współzałożyciel Litewskiej Grupy Helsińskiej. Od 1977 przebywa w USA, wykłada literaturę rosyjską, polską i język litewski na Yale University. Członek zespołu redakcyjnego „Zeszytów Literackich”.
Autor monografii Aleksandra Wata.
Nakładem Zeszytów Literackich ukazały się: tom wierszy „Rozmowa w zimie”, oprac. Stanisław Barańczak, przedmowa Josif Brodski; „Niezniszczalny rytm. Eseje o literaturze”(wspólnie z wyd. Pogranicze); „Opisać Wilno”.
Tomas Venclova otrzymał godność doktora honoris causa Uniwersytetu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie (1991), Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (2000), Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu (2005).
Tomas Venclova, „Opisać Wilno”
Tłum. Alina Kuzborska.
Warszawa, Zeszyty Literackie, 2006
Najnowsza książka Tomasa Venclovy przedstawia kulturową historię Wilna od czasów najdawniejszych po dzień dzisiejszy. Stanowi mozaikę faktów i postaci wileńskich. Opisuje złożoność historii miasta, jego wielonarodowość, odmienność architektoniczną, kulturową i duchową. Wiele miejsca poświęca Venclova literaturze narosłej wokół Wilna. „Książka — pisze Venclova — ma swoje źródło po części w rozmowach o Wilnie, które prowadziłem z Czesławem Miłoszem [...] Wilno jest miastem niesamowicie przyciągającym, wręcz magicznym, a poza tym chaotycznym i dziwacznym. To samo odnosi się do jego zagmatwanej wielonarodowej historii. W stosunku do niej starałem się o jak największą bezstronność, ale chyba zauważalny jest w moim wykładzie punkt widzenia litewski. Sądzę, że zasługuje na poznanie i zrozumienie [...]. Wiem, że prawdziwą przeszłością mego miasta są ludzie, o których próbowałem opowiedzieć — ci, którzy je budowali, bronili w nieszczęściu, łączyli ze światem, aż wreszcie upodobnili się do drzew i murów Wilna, do jego wzgórz i gwiazd. Nie byli podobni do siebie, często żyli w niezgodzie, lecz to właśnie oni pomagają mi żyć w tym krótkim, danym mi czasie, zanim również odejdę w przeszłość”.
