Tłumaczenie PJM ⬇️

Salę Mieszczańską Ratusza Staromiejskiego zdobi cykl dwunastu Sybilli, pochodzący z kaplicy domu Fichtlów przy ul. Podwale Staromiejskie 69/70. W starożytności Sybille uważane były za zwiastunki nieszczęśliwych wydarzeń, takich jak wojna trojańska czy wojny perskie. W pierwszych wiekach naszej ery uznano je za zwiastunki Apokalipsy, a za sprawą przypisanych im zapowiedzi przyjścia Chrystusa i kolejnych wydarzeń z jego życia, stały się odpowiednikiem proroków Starotestamentowych.

Gdański cykl Sybill ma charakter dydaktyczno-moralizatorski, podejmuje kwestie zbawienia i wiary w kontekście nastrojów apokaliptycznych panujących w II połowie XVII wieku. Poprzez umieszczenie w obrębie kompozycji wierszowanych tekstów obrazy otrzymały charakter emblemu składającego się z trzech elementów: iconu - wyobrażenia Sybilli, explicatio - sceny w tle dotyczącej życia Chrystusa i Marii oraz lemmy, jaką jest związany z proroctwem dwuwiersz. Obrazy emblematyczne, niosące poprzez autorytet Biblii ważkie treści dydaktyczne, cieszyły się w Gdańsku, szczególnie w połowie XVII wieku, dużym zainteresowaniem.
Autorstwo niedatowanych obrazów w Sali Mieszczańskiej przypisuje się Adolfowi Boyowi (1612-1680), jednemu z najwyżej cenionych gdańskich mistrzów połowy XVII wieku. Ratuszowe Sybille miały graficzny pierwowzór - miedzioryty Gillesa Rousseleta sporządzone według rysunków Claude'a Vignona. Gdański artysta dokładnie powtórzył zarówno pozy, gesty, układ szat pierwszoplanowych postaci, jak i sceny w tle oraz partie nieba i chmur. Nieco swobodniej potraktował szczegóły strojów, które wzbogacił wykwintnym ornamentem i biżuterią, zgodnymi z modą aktualnie obowiązującą w mieście nad Motławą. Dekoracyjność Sybill ujawnia wyraźne już we wczesnych akwarelach artysty zamiłowanie do detali. Obrazy malowane są płaskimi plamami koloru pozbawionymi subtelnych przejść tonalnych, płaszczyzny modelowane czernią lub bielą zostały wyraźnie określone konturem. Rozwiązania kolorystyczne - zestawienia barw ciepłych w pierwszym planie po chłodne błękity w tle, należą do repertuaru malarstwa manierystycznego. Gdańskie Sybille opatrzone są w górnej partii kompozycji dwuwierszami w języku niemieckim, odnoszącymi się do głoszonych przez nie proroctw. Kolejność obrazów wyznaczają następujące po sobie sceny z życia Chrystusa umieszczone w tle:

1. Cimmeria, Sybilla Cymeryjska.
W tle z prawej strony umieszczono scenę Zwiastowania, inskrypcja głosi:
Mit milch Der könig den Gott Schenckt,
Von einer Jungfrauen wirdt getränckt.
Król, którego ofiarował Bóg
Będzie napojony mlekiem przez Dziewicę.

2. Tiburtina, Sybilla Tyburtyńska.
W tle scena Bożego Narodzenia, powyżej inskrypcja:
Zu Bethleem ein Stern Auf geht.
Undt wirdt gerhumbt Zu Nazareth.
W Betlejem wschodzi gwiazda
I jest sławiony w Nazarecie.

3. Erythraea, Sybilla Erytrejska
W tle scena Karmienia Dzieciątka, tekst inskrypcji:
Auff hew Wirdt liegen Gottes Lamb.
Gebohren aus hebreischem Stam.
Na sianie będzie leżał Baranek Boży
Zrodzony z hebrajskiego plemienia.

4. Persica, Sybilla Perska oraz Maria z Dzieciątkiem depcząca węża.
Der Heiden heil Der Seelen hirt.
Der Schlangen kopff Zertreten wirt.
Zbawiciel pogan i pasterz dusz
Zdepcze głowę węża.

5. Delfica, Sybilla Delficka.
Po lewej dzwon, z prawej - Pokłon Trzech Króli. Scenę uzupełnia inskrypcja:
Ein Stern Der heiden Volck her lenckt.
Das ihm gold Weirauch mirrhen schenckt.
Gwiazda, która pogański lud tu wiedzie
Daruje Mu złoto, kadzidło i mirrę.

6. Hellespontica, Sybilla Helespontyjska.
W tle - scena Ofiarowania w Świątyni. Inskrypcja głosi:
Von Judischen Geblut ein Held.
Das heil wirdt bringen aller Welt.
Bohater z rodu judejskiego
Przyniesie zbawienie całemu światu.

7. Agrippa, Sybilla Agrypińska.
Chrystus rozświetla niebo promienistą glorią, powyżej słowa proroctwa:
Der Gottes Sohn ist undt Selbest Gott.
Wirdt leiden Armut hohn Und Spott.
Ten, który jest Synem Bożym sam jest Bogiem
Będzie cierpieć ubóstwo, szyderstwo i drwiny.

8. Samia, Sybilla Samijska.
W tle scena Ukrzyżowania, tekst inskrypcji:
Du Jud hast Den der uns heil Schenckt
Mit dorn gekrönt Bundt gall Getränckt.
Ty Żydzie: nienawidzisz tego, który ci zbawienie ofiaruje,
Cierniem koronowany, raniony, żółcią napojony.

9. Libyca, Sybilla Libijska.
W tle Zstąpienie do Otchłani, wierszowany napis głosi:
Das lebens könig Mit Der Handt,
Zerreissen Wirdt des todes bandt.
Król życia swą ręką rozerwie
Okowy śmierci.

10. Cumana, Sybilla Kumańska i Zmartwychwstanie.
Inskrypcja:
Die Jungfrau kömpt ihr Sohn aufteht,
Der krieg Hört auff Der Fried angeht.
Przychodzi Dziewica, jej Syn zmartwychwstaje,
Kończy się wojna, pokój nastaje.

11. Europaea, Sybilla Europejska oraz Salvator Mundi.
Proroctwo wieści:
Arm undt verach Gott in die Welt,
Wirdt kommen Der Sie doch erhelt.
Ubogi i wzgardzony Bóg przyjdzie na świat,
Lecz mimo to go oświeci.

12. Phrygia, Sybilla Frygijska i Sąd Ostateczny.
Wierszowane proroctwo:
Das heer Horn Schallet in der lufft,
Und vor Gericht Die Welt beruff.
Róg pański zabrzmi w powietrzu
I przed sąd powoła świat.

(Tłumaczenie inskrypcji: Renata Słoma, Sybille, Kraków 2000) Dzieła sztuki wchodzące w skład wyposażenia prywatnej kaplicy domu Fichtlów przy ul. Podwale Staromiejskie 69/70 zostały przeniesione do Ratusza Staromiejskiego w roku 1914; plafon, boazerię i kominek umieszczono w Pokoju Burmistrza. W tym samym czasie Sień pierwszego piętra ozdobiono plafonem z kamienicy przy ul. Długiej 39. XVII-wieczne dzieła sztuki gdańskiej, usuwane z modernizowanych wówczas budynków, przeniesiono do Ratusza po jego przebudowie w latach 1911-1914. Układ wnętrz Ratusza Staromiejskiego i ich aranżacja, są wynikiem prac konserwatorów. Dzięki ówczesnej rewitalizacji, Sień pierwszego piętra, Pokój Burmistrza i Sala Mieszczańska stały się, obok Sieni Gdańskiej, bezcennym dokumentem wyglądu gdańskiego wnętrza mieszczańskiego doby baroku.