Polskie Stowarzyszenie Przyjaciół Muzyki Dawnej  oraz Nadbałtyckie Centrum Kultury zapraszają do Ratusza Staromiejskiego na dwa koncerty w ramach Festiwalu Muzyki Dawnej Anima Musica.

 

Formuła festiwalu Anima Musica zakłada nie tylko zaproszenie gwiazd, autorytetów w dziedzinie muzyki dawnej ale również promocję młodych twórców, którzy mają okazję zaprezentować się przed szeroką publicznością podczas Koncertu Młodych Wykonawców.

 

Koncerty w Ratuszu Staromiejskim będa miały miejsce 10 i 16 maja.

 

10 maja 2008

Ratusz Staromiejski w Gdańsku, ul. Korzenna 33/35, godz. 19.00 

 

Złoty Wiek Oboju
1. Anonim
• Tre fontane

 

2. Francois Couperin (1668 – 1773)
• Quatorziéme Concert
- Gravement
- Allemande
- Sarabande
- Fuguéte

 

3. Thomas Vincent Jr. (XVIIIw)
• Sonata II a-moll
- Andante
- Allegro con spirito
- Adagio
- Allegro

 

4. Johann Sebastian Bach ( 1685 – 1750)
• Aria: Genügsamkeit ist ein Schatz In diesem Leben
(z kantaty “Nimm. was dein ist, und gehe hin” BWV 144)
Na sopran, oboe d’amore i basso continuo

 

• Aria: Erfüllet, ihr himmlischen, göttlichen Flammen
(z kantaty “ Wie schön leuchtet der Morgenstern” BWV 1
na sopran, oboe da caccia i basso continuo

 

5. Carlo Besozzi (1744 – 1792)
Etiuda Nr 6 na obój solo

 

6. Michel Pignolet de Monteclair (1666 – 1737)
• Air z kantaty Pan et Syrinx

 

Prezentowane instrumenty: szałamaja, obój barokowy (kopia modelu francuskiego), obój barokowy ( kopia modelu angielskiego), barokowy obój miłosny ( oboe d’amore), obój myśliwski (oboe da caccia), obój klasyczny („mozartowski”), obój romantyczny (oryginał z połowy XIX w.)

 

Anna Mikołajczyk wykonuje bardzo rozległy repertuar – od średniowiecznych pieśni świeckich, poprzez muzykę baroku i późniejszych epok, do współczesności włącznie. Studia wokalno-aktorskie ukończyła w Warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w klasie prof. Małgorzaty Marczewskiej.
Współpracuje z warszawską Operą Kameralną. Partie operowe śpiewaczki to między innymi: Apollo – La Contesa de ‘Numi A.Caldary, Eurydyka – Orfeusz i Eurydyka Glucka, Galatea – Acis i Galatea G.F. Haendla, Plociuchowa – Agatka J.D. Hollanda, Dydona i Belinda – Dydona i Eneasz H. Purcella, Dorota – Beata S. Moniuszki, Donna Anna – Don Giovanni W.A. Mozarta, Sifare – Mitridate Re di Ponto W.A. Mozarta.

 

Najwięcej miejsca w jej działalności koncertowej zajmują dzieła oratoryjno-kantatowe i muzyka kameralna. W repertuarze posiada wiele dzieł J.S. Bacha, L.van Beethovena, G.F. Haendla, J. Haydna, W.A. Mozarta, I. Strawińskiego, K. Szymanowskiego, A. Pärta i innych kompozytorów.

 

Szczególnie ceniona jest w świecie muzyki dawnej. Od wielu lat śpiewa z zespołem Dekameron Tadeusza Czechaka, wykonującym muzykę średniowiecza oraz gościnnie z zespołem Ars Nova Jacka Urbaniaka.
W 2001 otrzymała nagrodę im. Zofii Rayzacherowej Dla największej indywidualności artystycznej w dziedzinie muzyki dawnej na XI Festiwalu Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim w Warszawie.

 

Często jest zapraszana jest do prawykonań muzyki współczesnej przez samych kompozytorów, takich jak Paweł Łukaszewski czy Benedykt Konowalski. Na uwagę zasługuje udział w koncercie utworów Arvo Pärta w towarzystwie samego kompozytora.

 

W ubiegłym roku ukazała się pierwsza solowa płyta śpiewaczki (Pieśni Karola Szymanowskiego DUX 0547). Płyta została nagrodzona dwoma Fryderykami w kategoriach Recital Wokalny, Opera, Operetka, Balet oraz Fonograficzny Debiut Roku.

 

Marcin Szelest ukończył studia w zakresie gry organowej w Akademii Muzycznej w Krakowie, w klasie prof. Mirosławy Semeniuk-Podrazy (dyplom z wyróżnieniem, 1997), oraz – jako stypendysta Fulbrighta w latach 1997-98 – w The Boston Conservatory (USA), w klasie prof. Jamesa Davida Christie (Artist Diploma in Organ Performance, 1999).

 

W 1995 r. zdobył I nagrodę na II Międzynarodowym Konkursie Organowym im. J. P. Sweelincka w Gdańsku. Występował w kraju i za granicą zarówno jako solista, jak i z wieloma orkiestrami, chórami i zespołami muzyki dawnej (m. in. Arte dei Suonatori, Boston Symphony Orchestra, Camerata Silesia, Capella Cracoviensis, Ensemble Abendmusik, Kapela Jasnogórska, Krakowski Chór Kame¬ralny, Orkiestra Barokowa Europy Środkowej, The Bach Ensemble, Wrocławska Orkiestra Barokowa), grając pod batutą takich dyrygentów, jak Paul Esswood, Barthold Kuijken, Seiji Ozawa czy Joshua Rifkin.
Jest adiunktem w Katedrze Organów Akademii Muzycznej w Krakowie (w stopniu doktora habilitowanego sztuki), prezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Dawnej, współzałożycielem i kierownikiem artystycznym zespołu muzyki dawnej Harmonia Sacra oraz organistą kościoła Świętego Krzyża w Krakowie, gdzie gra na odrestaurowanym instrumencie z 1704 roku.

 

Marek Niewiedział - absolwent Akademii Muzycznej w Poznaniu, w klasie oboju prof. Mieczysława Koczorowskiego, Królewskiego Konserwatorium w Hadze w klasie oboju barokowego i klasycznego Ku Ebbinge oraz Hochschule für Musik und Theater w Lipsku w klasie Wolfganga Kube.

 

Od 1998 roku na stałe współpracuje z Warszawską Operą Kameralną, pełniąc w niej funkcje koncertmistrza sekcji dętej. Współpracuje z większością orkiestr i zespołów barokowych w Polsce.
Jest także często zapraszany do współpracy przez zespoły zagraniczne np. Musica Florea (Czechy), Collegium Marianum (Czechy), Solamente Naturali (Słowacja), Musica Aeterna (Słowacja), Dresdner Barockorchester (Niemcy), Elbipolis (Niemcy). Okazjonalnie współpracuje z Centre de Musique Baroque w Wersalu.

 

Jest pierwszym oboistą Wrocławskiej Orkiestry Barokowej ( działającej w ramach Filharmonii Wrocławskiej) oraz Visegrad Baroque Orchestra ( orkiestry składającej się z muzyków z Czech, Słowacji, Węgier i Polski). Założył zespół La Forza, zajmujący się wykonywaniem utworów przeznaczonych wyłącznie na instrumenty dęte. Jest to pierwszy i jedyny zespół w Polsce, który wykorzystując historyczne instrumenty sięga po XVIII i XIX wieczną literaturę muzyczną zwaną Harmoniemusik.

Prowadzi klasę oboju barokowego w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Jest pomysłodawcą oraz dyrektorem artystycznym Międzynarodowej Letniej Szkoły Muzyki Dawnej w Lidzbarku Warmińskim.

W 1996 roku został wyróżniony nagrodą Radnych Miasta Poznania za osiągnięcia artystyczne. W listopadzie 2002 otrzymał nagrodę im. Zofii Rayzacherowej Dla największej indywidualności artystycznej w dziedzinie muzyki dawnej na XII Festiwalu Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim w Warszawie.
 

16 maja 2008

Ratusz Staromiejski w Gdańsku, ul. Korzenna 33/35, godz. 19.00 

Vanitas vanitatum, et omnia vanitas: Tombeau des sentiments

Wieczór  utworów  na violę da gamba na temat
Życie i śmierć, przemijanie, czyli nagrobek uczuć

Petr  Wagner – viola da gamba solo

Tombeau, vanitas
Do typowych form muzycznych XVII i pierwszej połowy XVIII wieku zalicza się – obok suit, utworów charakterystycznych i fantazji również – tombeau – nagrobek. Pierwotnie  była to poetycka kompozycja poświęcona pamięci zmarłych osób wybitnych lub bliskich kompozytorowi. Począwszy od XVII wieku tombeau pojawia się najpierw w literaturze lutniowej, później także gitarowej, klawesynowej i w szczególności gambowej –samodzielnie, lecz także swobodnie w ramach stylizowanej suity tanecznej. W okresie szczytowego rozwoju gatunku tombeau  nie wykształciła się jego forma standardowa; są to swobodne utwory fantazyjne wykorzystujące wyjątkowe możliwości retoryczne i harmoniczno-melodyczne violi da gamba.
Instrument ten – zawsze podziwiany za sprawą imitowania ludzkiego głosu – właśnie w kompozycjach z gatunku tombeau dowodzi, że nawet bez słów można wyśpiewać i z retoryczną dokładnością wyrazić najgłębsze ludzkie uczucia dotyczące śmierci, utraconej miłości, bliskiego człowieka, a przede wszystkim marności ludzkiego życia w świetle nieubłaganego biegu świata... Vanitas vanitatum, et omnia vanitas. Marność nad marnościami i wszystko marność.

Viola da gamba
Pierwszy znany przekaz ikonograficzny violi da gamba zachował się w hiszpańskiej Walencji – na obrazie Madonny z Dzieciątkiem, z  ok. 1475 roku. Nazwa instrumentu (z włoskiego „gamba” – noga) związana jest ze sposobem jego trzymania – najczęściej między kolanami, mniejsze instrumenty trzymano także na kolanach. Viola da gamba ma szeroką, podobną do lutniowej, szyjkę, gryf opatrzony jelitowymi progami, wysokie boczki, łagodnie wygiętą płytę przednią, natomiast płaską i załamaną w stronę szyjki płytę tylną; te charakterystyczne cechy są do dziś widoczne na niektórych kontrabasach – instrumentach wywodzących się od największego instrumentu z rodziny wiol, violone.
Smyczek ma  kształt podobny do łuku i trzyma się go – w odróżnieniu od wiolonczelowego  lub skrzypcowego - od spodu, a więc również podobnie, jak smyczek kontrabasowy. Viola da gamba ma najczęściej 6 lub 7 strun, natomiast mały pardessus de viole, który powstał we Francji pod koniec XVII wieku i był ulubionym instrumentem  dam – miłośniczek muzyki, mógł mieć zaledwie 5 strun.
Viola da gamba jest idealnym instrumentem zarówno dla gry zespołowej (consort music), jak i  solowej. Znakomita  literatura przeznaczona dla zespołów złożonych z wiol sopranowych, tenorowych i basowych, powstawała przede wszystkim w Anglii; natomiast najsłynniejsze solowe utwory gambowe napisane zostały  we Francji, w Niderlandach i w Niemczech.
Na przełomie XV i XVI wieku viola da gamba z Półwyspu Iberyjskiego, przez Baleary i Sardynię dotarła do Włoch. Stąd w wieku XVI rozprzestrzeniała  się dalej: do Anglii, gdzie stała się ulubionym instrumentem wykształconych amatorów (skrzypce uważano tu jeszcze na początku XVIII wieku za instrument niższych klas społecznych), na ziemie austriackie i niemieckie, do Niderlandów i Francji. We Francji posługiwano się violą da gamba wpierw w kombinacji z ludzkim głosem; bardzo szybko jednak pojawiły się także utwory instrumentalne. Najcenniejsze utwory  francuskie  na ten instrument powstały  w latach 1660 - 1775, w okresie największego rozkwitu wirtuozowskiej interpretacji utworów gambowych. Skoro viola da gamba już od chwili swojego powstania była uważana za instrument najbliższy  głosowi ludzkiemu we wszystkich jego niuansach i w całej jego ekspresyjności, nic więc dziwnego, że niemal  magicznie przyciągała całe pokolenia kompozytorów nie tylko  epoki renesansu (S. Ganassi, D.Ortiz i in.), baroku (M.Marais, A. i J.-B.Forqueray, H.Purcell, A.Vivaldi, F. Couperin, G.F.Händel, J.S.Bach i in.), klasycyzmu (C.F.Abel, J.Haydn, A.Kraft, A.Lidl,  Josef Fiala), ale też wczesnego romantyzmu (vide  Sonata Arpeggione Franza Schuberta...).

© Petr Wagner, 2007

 

Program całego festiwalu:

 

10 maja, godzina 19.00
Ratusz Staromiejski, Gdańsk ul. Korzenna 33/35

 

Anna Mikołajczyk - sopran
Marek Niewiedział - oboje historyczne
Marcin Szelest - klawesyn

Bilety na godzinę przed koncertem

 

11 maja, godzina 19.00
Franciszkańskie Centrum Kultury, Gdynia ul. Ujejskiego 40

 

Spektakl „GRY DWORSKIE na 4 stopy i 5 par rąk”

 

Paulina Wysocka, Barbara Żurawel - taniec
Monika Czyżewska, Maja Mirocha, Dominika Staszkiewicz, Konrad Oklejewicz, Tomasz Potaczek - flety

Bilety na godzinę przed koncertem

 

16 maja, godzina 19.00
Ratusz Staromiejski, Gdańsk ul. Korzenna 33/35

Petr Wagner – viola da gamba

 

Bilety na godzinę przed koncertem

 

17 maja, godzina 19.00
Franciszkańskie Centrum Kultury, Gdynia ul. Ujejskiego 40

 

L’Ange et le Diable: Marin Marais & Antoine Forqueray

Petr Wagner & friends

 

18 maja, godzina 19.00
Franciszkańskie Centrum Kultury, Gdynia ul. Ujejskiego 40
Koncert Młodych Wykonawców

Justyna Woś - klawesyn,
Justyna Jankowska - flet,
Zuzanna Bilińska - skrzypce,
Barbara Joachimowska – wiolonczela
Zespół Il Flauto Dolce